07. - Dziecko

 

Dla Forreverr poproszę panią o zlikwidowanie focha :)

   

       Przygotowania do ślubu Ludmi i Fede idą pełną parą. Zakochani chcą by w tym wyjątkowym dniu, który swoją drogą będzie miał miejsce już za tydzień, wszystko było dopięte na ostatni guzik. To wielki dzień. Ludmiła teraz wybieram fryzurę i make-up w jednym z pobliskich salonów, dzięki czemu mam wolną rękę. Postanowiłam kupić sukienkę, której jeszcze nie mam. Zdaję sobie sprawę z tego co w tej chwili myśli większość z was - niby świadkowa a jeszcze sukienki nie kupiła. Nie mam żadnego usprawiedliwienia - po prostu; nie chciało mi się ruszyć tyłka z domu.

                                                                          **

       Właśnie rozmawiam z Ludmiłą, która już od kilku godzin oficjalnie nazywa się Ludmiła Stecker. Jest jedyną osobą na weselu, która nie ma we krwi ani grama alkoholu, podobnie jak ja. Obie tkwi w tym dziewięciomiesięcznym stanie, popularnie zwanym ciążą. Moje dziecko już od dwóch miesięcy ,,mieszka'' pod moim sercem. Ja natomiast od dwóch miesięcy ciągnę tą zabawę z León'em. Poranne mdłości, zmienność nastrojów to tylko dwie z tysiąca rzeczy, które musiałam przed nim ukrywać. Ta czynność z dnia na dzień staje się coraz trudniejsza tak samo jak ukrywanie jej - przynajmniej tak było dopóki Lula się o wszystkim nie dowiedziała. Ale przynajmniej mam osobę, która w każdej chwili może mi doradzić.
  Po długich tygodniach przemyśleń, za i przeciw, wyliczania, sporów z samą sobą, podjęłam, chyba najważniejszą decyzję w moim życiu - powiem Leónowi o mojej ciąży. Ćwiczyłam to wiele razy, myślałam, czy aby decyzja, którą podjęłam jest słuszna. Ale w końcu chyba ojciec powinien wiedzieć o istnieniu swojego dziecka, prawda? Nie myślcie, że po tym wyznaniu będziemy razem, na początku przeszło mi to przez myśl on ma już dziewczynę, którą kocha, z wzajemnością. Nie dziwię się, że woli ją ode mnie (to boli jak cholera) Charlie jest naprawdę piękną kobietą a León, pięknym mężczyzną - pasują do siebie jak pszczoły do miodu a kochają się zupełnie tak jak ptak kocha niebo. Miłość moja i Lajona taka nie była.  I nie będzie miała okazji być.  Moje zadanie to tylko i wyłącznie powiedzieć mu o dziecku. Bez zdradzania szczegółów; płci, imienia, danych osobistych, nazwiska. To wszystko jest zbędne, on też jest zbędny. Gdybym mogła usunęłabym go z całej mojej historii, jedyne o czym marzę od początku ciąży to zostawienie rubryki ,,Dane osobiste ojca", w danych mojego dziecka pustej. Gdyby wszystko było takie łatwe. Nie zastanowiłam się natomiast nad kluczową rzeczą tej wypowiedzi - jak ja mu to powiem? Tak bardzo bym chciała, mówić w prost tak, jakbym się nie bała, jednak nie umiem. Boję się i nic na to nie poradzę.
  - Ludmi, mogłabyś poprosić León'a aby wyszedł na dwór, powiedz mu, że będę tam czekać. - odważyłam się zrobić pierwszy krok. Dobra Violka idziemy zgodnie z planem. Przechodzimy do części najważniejszej - powiedzenie prawdy.
Zanim się obejrzałam obok mnie, oparty o poprzeczkę tarasu stał León. Księżyc oświecał go swoim blaskiem przez co, wyglądał jak żywy Bóg, który stoi sobie od tak na ziemi. To  nie do uwierzenia ale dzieję się naprawdę.
  - Co chciałaś mi powiedzieć? - posyła mi smętne spojrzenie a jego oczy są zadziwiając trzeźwe, ani grama alkoholu we krwi. Czy to możliwe? Najwyraźniej stoi tu przede mną Bóg i to na dodatek trzeźwy.
- Chciałam tylko ... a z resztą nie ważne, przepraszam za zamieszanie, możesz już iść. - stchórzyłam. Znowu. On spogląda na mnie, w mgnieniu oka podchodzi do mnie z coraz większym zdziwieniem na twarzy. Łapie mnie za ręce, które obejmują brzuch. Jego następne ruch są takie przewidziane - zdejmuję moje ręce a naszym oczom ukazuję się dziecko. Mój brzuch jest lekko zaokrąglony i to właśnie mnie zdradza. Chciałam uciec, okłamać go, nie powiedzieć mu prawdy. Dostałam za swoje.
  - To jest to co chciałaś mi powiedzieć? - pyta pokazując palcem wskazującym na  mój brzuch.
- Tak León, skoro już znasz prawdę to ...
-  Tak znam prawdę, puściłaś się i chcesz teraz wcisnąć mi kit, że to moje dziecko bo nie chcesz być samotną matką! Myślałem, że jesteś inna ale teraz wiem - Charlie się nie myliła, to wszystko była prawda. Zawiodłem się na tobie - odchodzi. On odchodzi a ja mogę jedynie się na to patrzeć.
- Jedyną osobą, która się pomyliła jesteś ty: to twoje dziecko. - Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, widzę szatyna stojącego obok mnie, chwilę potem już nie stoi, buja się ze mną w rytm wiatru a jego usta układają się w rytm słowa przepraszam, które moment później wypływa z jego ust niczym woda spada z wodospadu. Co mówi mi jeszcze? Twierdzi, że będzie moim księciem, ja będę jego muzą. Nie myli się, ja chcę zostać z nim już na zawsze. On i Ona, ta bajka toczy się odnowa.

Witajcie! Bardzo przepraszam, sami wiecie pewnie za co. Nie było mnie a teraz przychodzę z tym czymś u góry. Wyskrobałam coś ... chyba nie najgorszego? Nie wiem. Czytałam wasze komentarze, prosicie o miejsca. Miejsce zajmuję osobie, której zadedykowałam rozdział, a jeśli ty komentujesz to na pewno też dedykację dostaniesz więc nie ma się o co martwić. Tak, nie wiem czy was to interesuje ale: 1. Leónetta już za kilka rozdziałów, 2: Znalazłam chętną osobę do prowadzenia bloga więc, oznajmiam wam, że od niedawna współautorką bloga jest Kropeczka Wiki.  To by było na tyle, next w piątek na sto procent!             

next - 16 kom.
Camouflage.